Wie op de Rotterdamse Tandartsdag rondkijkt in de wachtkamer weet een ding zeker. Je ziet daar mensen die zo weinig te besteden hebben dat ze normaal gesproken geen tandarts kunnen bezoeken. Het bekende flesje water om een beetje te spoelen tegen de pijn zie je ook. Het moet kwetsbaar voelen om daar te zitten.
Hoe je hier terecht komt?
Ze vertelt er open over als ik naast haar ga zitten. Ze heeft altijd in de jeugdzorg gewerkt en had een heel normaal leven. Alles veranderde toen haar man ziek werd en overleed. De laatste periode van zijn leven zorgde ze zelf voor hem omdat er geen andere zorg beschikbaar was. Het betekende wel dat ze haar baan kwijtraakte.
Naast het verdriet van zijn overlijden had ze ook direct financiële zorgen. Van het bedrag dat ze ontving kon ze onmogelijk rondkomen en binnen de kortste keren raakte ze in de schulden.
Wie schulden heeft kan zich niet aanvullend verzekeren en zo komt het dus dat ik hier naast haar zit.
‘Het is niet makkelijk om hulp te aanvaarden als je het altijd zelf gedaan hebt’ zegt ze dan. Ja, ze is er blij mee want anders kan je niet gaan. Toch wil ze het het liefst weer gewoon zelf doen.
Ze is op de weg terug en werkt weer. Over een tijdje wil ze weer in de jeugdzorg gaan werken net als eerst.
Gelukkig dat ze hier vandaag is, want hoe kan je werken als je flinke kiespijn hebt? Ik voel bewondering voor deze vrouw. Haar verhaal laat zien dat er niet heel veel voor nodig is om aan de andere kant van de streep terecht te komen.
De kant waar je niet langer mee kunt doen omdat je daar het geld niet voor hebt.
Tekst: Gerlinda Robbertsen-van Harn
Illustratie: Britt Bom